Η κατάθλιψη μέσα από τα μάτια του θεραπευόμενου

 

Πολλοί επιστήμονες έχουν προσεγγίσει την κατάθλιψη μέσω ορισμών, συμπτωμάτων, βιολογικών και κοινωνικών μεταβλητών. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι μια προσπάθεια ώστε το συγκεκριμένο συναίσθημα να εκφραστεί μέσω της τέχνης της λογοτεχνίας. Γιατί το συναίσθημα ανέκαθεν έβρισκε διέξοδο στην τέχνη.

 

«Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω γύρω μου. Είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ, όπου με πήρε ο ύπνος εχθές, έπειτα από πολλά βράδια που έμεινα ξάγρυπνη. Το σώμα μου δεν άντεξε την κούραση. Τελευταία τυχαίνει είτε να κοιμάμαι πάρα πολλές ώρες- νιώθω πως με τον ύπνο φεύγω έστω για λίγες ώρες μακριά από όσα με βαραίνουν- είτε να κοιμάμαι το πολύ 3 ώρες, με πολύ δυσκολία, κάνοντας έναν ανήσυχο και ταραγμένο ύπνο. 

Προσπαθώ τουλάχιστον για 1 ώρα και 45 λεπτά να σηκωθώ από τον καναπέ. Δυσκολεύομαι απίστευτα να το πάρω απόφαση, είναι λες και με έχουν δέσει με αλυσίδες. Όταν τελικά το καταφέρνω, συνειδητοποιώ πως δεν έχω ιδέα τι ώρα είναι. Το κινητό μου έχει κλείσει από μπαταρία και έτσι πηγαίνω στην κουζίνα προκειμένου να δω την ώρα από το ρολόι τοίχου. Το σπίτι είναι σκοτεινό, όλα τα παράθυρα είναι κλειστά. Ο χώρος μυρίζει κλεισούρα και απελπισία. Παντού υπάρχουν πεταμένα βρώμικα ρούχα, τα οποία δεν βρήκα το κουράγιο να μαζέψω εδώ και μια εβδομάδα. Το ίδιο ισχύει και για τα πιάτα στον νεροχύτη της κουζίνας.

Η ώρα είναι 15:30. Από όταν παραιτήθηκα από την δουλεία δεν διαχωρίζω τις

ημέρες ή τις ώρες. Δεν έχω όρεξη να μιλήσω με κανέναν, έχω απομακρυνθεί από όλους και όλα. Η όρεξη μου για το φαγητό είναι ανύπαρκτη και μόνο που σκέφτομαι κάποιο γεύμα ανακατεύομαι. Ίσως έχει κλείσει το στομάχι μου, ίσως με επηρεάζει αυτός ο έντονος στομαχόπονος που αισθάνομαι. Νιώθω αβοήθητη και βυθισμένη σε μια ατέρμονη θλίψη. 

Επιστρέφω ξανά στον καναπέ και ανοίγω την τηλεόραση. Αποφασίζω να συνεχίσω την σειρά που άφησα εχθές στην μέση και αυτή θα είναι η ασχολία μου, μέχρι να με ξαναπάρει ο ύπνος. Καθώς σκύβω προς το τραπεζάκι του σαλονιού για να φτάσω το μπουκάλι με το νερό, εντοπίζω την κάρτα της ψυχολόγου μου. Αμέσως, σαν να βρίσκω μια αφορμή να αισθανθώ ακόμη χειρότερα, θυμάμαι ότι έχω ακυρώσει τις συνεδρίες ολόκληρου του μήνα, επινοώντας και από μια διαφορετική δικαιολογία.

Αποφασίζω να της τηλεφωνήσω. Μου προτείνει να τα πούμε από κοντά. Δυσκολεύομαι να απορρίψω την ευγένεια με την οποία με προσεγγίζει. Το απόγευμα είμαι κι όλας στο γραφείο της. Μου προσφέρει ένα ποτήρι με νερό. Με κοιτάζει με τα κατανοητικά της μάτια και αγκαλιάζει την θλίψη μου. Κοιτάζω τον πίνακα στον δεξί τοίχο, που απεικονίζει μια ταραγμένη θάλασσα και ένα αποφασιστικό καράβι. Μου ξεφεύγει ένα μικρό χαμόγελο. Δε θυμάμαι την τελευταία φορά που χαμογέλασα αυτόν τον μήνα.

Μου λέει τα εξής λόγια: 

"Η θλίψη είναι μια μορφή αυτοκαταστροφής και εσωτερικευμένου θυμού. Για πόσο ακόμη θα τιμωρείς τον εαυτό σου;"

Επιστρέφοντας στο σπίτι ανοίγω όλα τα παράθυρα για να μπει φως στο σπίτι, στο μυαλό και την ψυχή μου. Στον χώρο αιωρείται η ερώτηση που μου έκανε η ψυχολόγος. Δε θα την ξεχάσω ποτέ».

Εάν αντιμετωπίζεις ψυχολογικές δυσκολίες, μη διστάσεις να επικοινωνήσεις με κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας.

Υ.Γ "Η κατάθλιψη είναι σαν μια μαυροντυμένη γυναίκα. Αν βρεθεί στον δρόμο σας, μην τη διώξετε. Προσκαλέστε τη μέσα, προσφέρετέ της μια θέση, συμπεριφερθείτε της όπως στους φιλοξενούμενούς σας και ακούστε αυτά που έχει να σας πει" -Carl Jung

Αρθρογράφος: Μάριαν Ροζέα

Ψυχολόγος BSc

Πηγή 1ης δημοσίευσης: Πύλη Ψυχολογίας- Psychology.gr

Σύνδεσμος άρθρου: https://www.psychology.gr/katathlipsi/7620-katathlipsi-mesa-apo-ta-matia-tou-therapevomenou-2.html